در آن لحظات حساس که بازی بدون گل مساوی بود، عیسی آل کثیر از سمت چپ پرسپولیس یک پاس کاتبک عالی درون محوطه جریمه مس به وحید امیری داد که این بازیکن با تجربه می‌توانست با یک ضربه با پای تخصصی چپ دروازه حامد لک را باز کند. وحید امیری چپ پا است و در آن صحنه کاملا رو به دروازه بود و توپ هم روی پای چپ او آمد. از آن فرصت‌ها که خیلی کم در یک مسابقه پیش می‌آید اما این بازیکن با تجربه در کسری از ثانیه تصمیم گرفت ابتدا توپ را مهار و سپس با دقت بیشتری ضربه بزند. البته که همان مهار ساده کافی بود که سه مدافع مس روی پای او بیایند و توپ بلوکه شود و فرصت از دست برود. در مقایسه با صحنه گل گولسیانی که منجر به قهرمانی پرسپولیس شد، این صحنه استاندارد خطرناک‌تری برای گل بود.
در حقیقت اگر فرصت تک به تکی که آل کثیر از دست داد را به خاطر زدن گل برتری و قهرمانی پرسپولیس فاکتور بگیریم – چرا که در آن لحظه پرسپولیس برنده بازی شده بود – مهمترین فرصت گلزنی پرسپولیس همین صحنه بود، مهمتر از صحنه نیمه اول آل کثیر روی دروازه مس چرا که آنجا آل کثیر پشت به دروازه داشت و تنها شانس او برای ضربه، تکرار حرکت رباح ماجر در فینال باشگاه‌های اروپا ۱۹۸۷ بود! اما در این صحنه نیمه دوم امیری رو به دروازه داشت. مسلط به صحنه و توپ هم روی پای تخصصی او آمد، با سرعت ایده آل که امکان انتخاب شدت و دقت ضربه را به وحید می داد.
این فرصت آنقدر خوب بود که حتی ۲۴ ساعت بعد از بازی هم وحید امیری هنوز حسرت از دست رفتنش را بخورد!