جگوارهای سیاه، اغلب به عنوان پلنگ سیاه شناخته می‌شوند و گونه متمایزی نیستند، آنها عمدتا در زیستگاه‌های جنگل‌های بارانی در سراسر آمریکای مرکزی و جنوبی یافت می‌شوند. پوشش تیره و مخملی جگوار سیاه نتیجه جهشی ژنتیکی است که منجر به تولید بیش از حد ملانین (رنگدانه) می‌شود. این جهش، استتار عالی در جنگل‌های انبوه ایجاد می‌کند و جگوار سیاه را به شکارچی قدرتمندی تبدیل می‌کند.
ملانیسم (سیاه‌گرایی، افزایش افراطی رنگدانه‌ها) در جگوارها حاصل آلل غالبی است که با آلل مغلوب در پلنگ، تضاد دارد. این تنوع ژنتیکی به حیوانات سیاه‌رنگ و غیر سیاه‌رنگ اجازه می‌دهد تا به صورت همزاد متولد شوند. تصور می‌شود که سیاه‌گرایی در مناطق جنگلی متراکم که روشنایی کمتری دارند، به جانور مزیت انتخابی می‌دهد. جگوارهای سیاه با وجود پوست تیره‌شان، هنوز نشانه‌های خالداری روی پوست خود دارند.
جگوارهای سیاه ویژگی‌های فیزیکی مشابهی با همتایان غیرملانیستی خود دارند؛ آنها پس از ببرها و شیرها، سومین گونه بزرگ گربه‌سانان هستند. ساختار عضلانی، آرواره‌های قدرتمند و پنجه‌های جمع‌شونده تیز، آنها را در رأس شکارچیان هرم اکوسیستم خود قرار می‌دهد و پوشش سیاه، توانایی آنها را در کمین موثر و شکار طعمه‌ها افزایش می‌دهد.
تخمین زده می‌شود که تنها ۱۱ درصد از جگوارها این رنگ تیره را داشته باشند. در حالی که جگوار سیاه ممکن است کاملاً سیاه به نظر برسد، اما مانند سایر جگوارها دارای لکه‌هایی به نام rosettes است. اگر از نزدیک به جگوارها نگاه کنید این لکه‌ها را می‌بینید.
جگوارها بدون احتساب دم چشمگیرشان می‌توانند تا ۱۷۰ سانتی‌متر رشد کنند؛ اما اندازه‌شان بسته به منطقه‌ای که در آن زندگی می‌کنند، متفاوت است.
جگوارهای سیاه به تنهایی زندگی می‌کنند و قلمروهای بزرگ خود را با کشیدن پنجه روی درختان مشخص می‌کنند. آنها می‌توانند تقریباً هر نوع طعمهای را بکشند؛ اما ترجیح می‌دهند حیوانات بزرگ مانند کاپیبارا، تمساح، گوزن و آرمادیلو را ببلعند.
جگوارها در فهرست قرمز IUCN قرار دارند. جنگل زدایی و شکار غیرقانونی تنها چند مورد از تهدیداتی هستند که به کاهش جمعیت آنها منجر شده است.
منبع: wwf
۲۲۷۲۲۷