اگرچه گزارش های اخیر حاکی از آن است که این شهر آب رفته است، اما در صورت تکمیل، ۲.۴ کیلومتری که هنوز قرار است ساخته شود، بزرگترین شهر خطی موجود خواهد بود.
نمونه‌های لاین در تاریخ
انیربان آدهیا، استاد معماری و طراحی شهری در دانشگاه فناوری لارنس، به Business Insider گفت: «این طرح جاه طلبانه و انقلابی است. پس از انقلاب صنعتی، بسیاری از برنامه ریزان شهری برای مقابله با جمعیت در حال رشد به دنبال طرح‌بندی شهری جایگزین بودند.»
معمار اسپانیایی آرتورو سوریا با طراحی اولین شهر خطی، “La Ciudad Lineal” در سال ۱۸۸۲ در حومه مادرید اعتبار کسب کرد؛ حدود چهل سال بعد، در سال ۱۹۲۴، معمار مشهور سوئیسی-فرانسوی لوکوربوزیه با “Ville Radieuse” خود، یک کلانشهر خطی و سفارشی پر از فضای سبز، جایگزین رادیکال دیگری برای آن ارائه کرد.
میخائیل اوخیتوویچ، در سال ۱۹۳۰ به دلیل پیشنهاد “فلج کننده اقتصادی” خود برای تبدیل شهر ماگنیتوگورسک به هشت نوار روبان مانند که در یک مرکز جمع می‌شوند، به یک گولاگ فرستاده شد.
لاین از دیدگاه کارشناسان
برای برنامه‌ریزان شهری رایج بوده است که برای آینده‌ای جدید به عنوان واکنشی به آنچه که ادعا می‌کنند «ناپایدار» است، بحث می‌کنند.
در مقایسه با چیدمان‌های سنتی، مزایای شهرهای خطی شامل حمل و نقل عمومی کارآمد، دسترسی آماده به طبیعت و سبک زندگی برابرتر است. از نظر تئوری آنها به راحتی می‌توانند با افزایش جمعیت گسترش یابند.
The Line منعکس کننده بسیاری از این وعده‌ها است؛ وب سایت این پروژه، شهر را به عنوان راه حلی برای شهرنشینی انبوه و بحران آب و هوا معرفی میکند و آن را به عنوان یک مدینه فاضله نشان می‌دهد.
طراحان نئوم ادعا می‌کنند که تمام خدمات ضروری در عرض پنج دقیقه قابل دسترسی خواهند بود و طبیعت تنها با دو دقیقه پیاده روی فاصله خواهد داشت. آنها می‌گویند که فناوری مبتنی بر هوش مصنوعی در سراسر شهر پایداری را افزایش می‌دهد و امید به زندگی ساکنان را به حداکثر می‌رساند.
مونا لاوگرین، یکی از شرکای شرکت معماری کانادایی DIALOG، به Business Insider گفت: “شکل درستی برای یک شهر وجود ندارد؛ آنها معمولاً در طول زمان بر اساس عوامل طبیعی، فرهنگی، حمل و نقل، سیاسی و اقتصادی تکامل می‌یابند.”
او معتقد است که اگر به درستی طراحی شود، شکل خطی The Line آن را در دسترس قرار می‌دهد و ادغام منابع انرژی تجدیدپذیر را در تمام طول آن تسهیل میکند. اگرچه او گفت که اهداف آن ممکن است اغراق آمیز باشد. لاوگرین معتقد است که The Line ما را به بازنگری در طراحی شهری و کشف راه‌های جدید کارآمد برای زندگی پایدار در شهرها به چالش می‌کشد.
کسی در لاین ساکن خواهد شد؟
در حالی که برخی از جنبه‌های ساختار دارای پتانسیل هستند، کارشناسانی که Business Insider با آنها صحبت کرده است، مشکلات اساسی را با تجربه زیسته در شهرهای خطی مشاهده کردند.
لاوگرین می‌گوید: «لاین می‌تواند مکانی جذاب برای بازدید و تجربه باشد، اما من هنوز مطمئن نیستم که آیا انسان‌ها برای زندگی در چنین ساختار سفت و سختی آماده هستند یا خیر».
لاین از ماژول‌هایی تشکیل شده است که هر یک می‌توانند ۸۰.۰۰۰ نفر را در خود جای دهند که می‌توانند از طریق یک سیستم حمل و نقل افقی و عمودی حرکت کنند.
در مقایسه با دیگر طرح‌های شهری مانند طرح‌بندی شبکه‌ای، چیدمان شعاعی، طرح‌بندی حلقه‌ای یا ترکیبی از این‌ها، در طرح خطی بخش‌های خاصی از شهر ممکن است بسیار دور و جدا شوند. به گفته لاوگرین، زیرساخت‌ها و مجموعه‌های شهری یکنواخت و فاقد ویژگی منحصربه‌فردی خواهد بود.
در نهایت، تأثیر روانشناختی زندگی در چنین محیط رژیمی ممکن است بر رفاه ساکنان باشد. به گفته جان گلد، استاد جغرافیای تاریخی شهری در دانشگاه آکسفورد بروکس، این نوع ساختار نه تنها یکنواخت است، بلکه می‌تواند انسجام اجتماعی را محدود کند.
گلد به Business Insider گفت: «شهرهای خطی شکل شدیدی از پراکندگی شهری هستند؛ توسعه جامعه و انسجام اجتماعی هنوز به مرکزیت نیاز دارند.»
به گفته کارشناسان، چالش دیگر در طراحی نئوم، اتکای بیش از حد آن به فناوری و سیستم حمل و نقل عمومی است. آنها هشدار دادند که اگر مشکلی پیش بیاید، کل سیستم از بین می‌رود.
لاوگرین توضیح داد:«بیشتر شهرها دارای افزونگی شبکه هستند، در صورتی که یک اتصال یا تقاطع خاص مسدود شود، چندین گزینه در دسترس هستند. یک شهر خطی ممکن است این قابلیت را نداشته باشد.»
در نهایت، علیرغم صحبت‌های The Line مبنی بر پایداری، دیوارهای آینهای عظیم آن می‌تواند از نظر اکولوژیکی مضر باشد، هم از نظر افزایش گرمای غیر ضروری در ساختار و هم برای مسیرهای پروازی مضر است. اما مسئله بزرگ، به گفته گلد، این است که “چه کسی واقعاً می خواهد در چنین “شهری” زندگی کند؟
منبع: businessinsider
۲۲۷۲۲۷