F-۸۰ Shooting Star، اولین جت عملیاتی نیروی هوایی، به دلیل پیکربندی بال مستقیمی که داشت، در عملکرد پرسرعت به مشکل خورده بود و جانسون در صدد برآمد تا به این مشکل غلبه کند.
حاصل این تلاش آن شد که XF-۹۰ به دماغه سوزنی، بال‌های ۳۵ درجه و ساختاری مستحکم از آلیاژ آلومینیوم ۷۵T با استحکام بالا مجهز شود. XF-90 با این ویژگی‌ها می‌توانست تا ۱۲ برابر شتاب گرانش را تحمل کند.
این تغییرات باعث شد تا XF-۹۰ به سختی تیرآهن شود و با وزن ۹ تن، با جت مدرن F-۱۶ قابل مقایسه باشد. این جنگنده به مخازن سوخت برای برد طولانی ۳۷۰۰ کیلومتر، یک صندلی پرتابی (اجکت) و برآافزایی برای افزایش نیروی برآ و به حداقل رساندن پسا (مقاومت هوا) مجهز شود.
دو نمونه اولیه XF-۹۰ و XF-۹۰A با استانداردهای حال حاضر طراحی شد. با این حال، قدرت XF-۹۰A به عملکرد آن در هوا محدود نمی‌شد.
در ۱۵ آوریل ۱۹۵۲ جنگنده XF-۹۰A هدف آزمایش‌های هستهای قرار گرفت؛ این آزمایش‌ها زمانی آغاز شد که یک فروند بمب‌افکن B-۵۰ ، بمب هستهای یک کیلوتنی مارک ۴ را در فاصله ۸۰۰ متری جنگنده پارک‌شده پرتاب کرد.
جت ترک‌هایی خورد، اما کلیت آن سالم ماند و پس از ۱۰۶ ساعت تعمیر، دوباره پرواز کرد. سرانجام موعد تست هستهای دوم فرا رسید و در اول ماه مه، بمبی ۱۹ کیلوتنی، XF-۹۰ را متلاشی کرد و انفجار، دم و بال‌های هواپیما را جدا کرد.
هواپیما سپس به عنوان بخشی از تمرین آموزشی به منطقه ۱۱ نوادا منتقل شد. در سال ۲۰۰۱، لاشه پرتودهی شده با دقت جدا شد و پس از آلودگی‌زدایی به موزه نیروی هوایی ایالات متحده در دیتون، اوهایو منتقل شد.
منبع: msn
۲۲۷۲۲۷