به گزارش خبرآنلاین، یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که مجرد ماندن در افرادی که دچار نارسایی قلبی هستند، ممکن است بدین معنا باشد که این افراد (نسبت به کسانی که سابقه ازدواج دارند)، زودتر می‌میرند. به نظر می‌رسد تجربه زندگی مشترک، یک فاکتور مهم برای تضمین بقا در مردانِ مبتلا به نارسایی قلبی باشد، چیزی که در زنان خیلی رایج نیست.
دکتر دیوید کائو، محقق ارشد این مطالعه، می‌گوید که به طور خاص، بقا و طول عمر در مردان مجرد نسبت به مردانی که حداقل یک بار ازدواج کرده‌اند (حتی جدا شده و یا طلاق گرفته‌اند)، به طور چشمگیری کمتر است.
تیم تحقیقات اظهار دارد اینکه ازدواج آنچنان در بقا و طول عمر زنان تأثیری ندارد، احتمالاً به این دلیل است زنان کمبودهای کمتری دارند که ازدواج پاسخگوی آن باشد، در صورتی که میزان کمبود (اجتماعی، عاطفی و …) در مردان بیشتر است و ازدواج راهی برای تأمین آن به شمار می‌آید.
کائو می‌گوید: «این یافته‌ها نشان می‌دهد که ازدواج به نوعی تأثیر مفیدی در مردان دارد که به آنها کمک می‌کند پس از ابتلا به نارسایی قلبی بیشتر زنده بمانند.»
او اضافه می‌کند: در حال حاضر مشخص نیست که این تأثیرات دقیقاً شامل چه مواردی است؛ اما می‌تواند دربرگیرنده عادات سالم در زندگی مشترک، حمایت اجتماعی و اقتصادی از سوی همسر و خانواده باشد؛ چرا که بودن در یک خانواده سالم، هم از لحاظ تغذیه بهتر انسان را تأمین می‌کند و هم نوسانات خلقی و مشکلات روحی را کنترل می‌کند.»
فاکتورهای سلامت اجتماعی به‌عنوان عوامل مهم در خطر نارسایی قلبی و مرگ‌ومیر در میان افراد مبتلا به نارسایی قلبی شناخته می‌شوند. قلب در طی نارسایی قلبی، آنقدر ضعیف می‌شود که نمی‌تواند به طور مؤثر خون را به بدن پمپاژ کند. هیچ درمانی برای نارسایی قلبی وجود ندارد، اما داروها، اصلاح رژیم غذایی و فعالیت بدنی منظم می‌تواند به بیماران کمک کند عمر طولانی‌تری داشته باشند. به گفته محققان، افراد مجرد کمتر به مصرف داروهای خود و ادامه روند درمان پایبند هستند و همین مسئله ممکن است بر بقای آنها تأثیر بگذارد، در حالی که وضعیت تأهل و زندگی مشترک می‌تواند بر ادامه روند درمان، تأثیر مفید داشته باشد؛ چرا که درمان‌های دارویی در صورت استمرار و رعایت مدوام می‌تواند خطر مرگ‌ومیر ناشی از نارسایی قلبی را به طور قابل توجهی کاهش دهد.
برای این مطالعه از اطلاعات پزشکی ۶۸۰۰ بزرگسال آمریکایی ۴۵ تا ۸۴ ساله استفاده شد. محققان در میان ۹۴ شرکت‌کننده‌ای که در سالِ دهم مطالعه درگیر نارسایی قلبی شده بودند، میزان بقا را از زمان تشخیص نارسایی قلبی و وضعیت تأهل را طی یک پیگیری متوسط پنج‌ساله مقایسه کردند.
آنها دریافتند افرادی که سابقه تجرد طولانی‌مدت داشتند، حدود دو برابر بیشتر از افراد متأهل در معرض خطر مرگ بودند و پنج سال پس از تشخیص بیماری، جان خود را از دست دادند.
محققان خاطرنشان می‌کنند مردانی که حتی یک بار هم ازدواج کرده باشند و به هر دلیلی (بر اثر فوت همسر یا طلاق) موفق به حفظ زندگی مشترکشان نبوده و ناگزیر زندگی مجردی دوباره را تجربه کرده باشند، در مقایسه با مردانی که هیچوقت ازدواج نکرده‌اند، کمتر در معرض خطر مرگ قرار دارند.
به گفته محققان، عوامل غیرپزشکی، مانند سابقه ازدواج و زندگی مشترک، می‌توانند تأثیر قابل‌توجهی بر سیر نارسایی قلبی داشته باشند. ممکن است این عوامل در همگان تأثیر یکسانی نداشته باشند؛ همانطور که این مطالعه ثابت کرد سابقه ازدواج و تأثیر آن بر سلامتی در مردان بسیار مهم‌تر از زنان است. شناخت چنین عواملی به شناسایی استراتژی‌های جدید بین‌فردی کمک می‌کند و می‌تواند در بهبود توانایی بیماران برای کنار آمدن با نارسایی قلبی اثربخش باشد.
منبع: upi ، circle-health
۲۳۳۲۳۳