کشتی فرنگی از رشته‌های همیشه مدال آور ما در المپیک یا جهانی نبوده و حتی فدراسیون مستقلی هم ندارد. همیشه زیر سایه کشتی آزاد بوده و حتی در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن که قرار بود برای نخستین بار شرکت کند، بودجه فدراسیون به اعزام این تیم نرسید و نخستین حضور این رشته به المپیک ۱۹۶۰ رم افتاد.
کشتی فرنگی تا قبل از المپیک ۲۰۱۲ تنها یک نقره و یک برنز در المپیک داشت و با سه طلای المپیک لندن، کاری کرد کارستان که به نظر می‌رسید یک رویای تکرار نشدنی باشد. سابقه نداشت کشوری به جز آمریکا یا شوروی سابق در یک رشته ورزشی ۵۰ درصد طلاها را ببرد.
کشتی فرنگی در ریو ۲۰۱۶ دو مدال برنز گرفت. در المپیک ۲۰۲۰ توکیو دوباره طلایی شد که اتفاقاً همان قهرمان المپیک را با خود به ۲۰۲۴ پاریس نبرد! جای محمدرضا گرایی به یک جوان ۲۱ ساله رسید که تا قبل از این سابقه حضور در مسابقات جهانی و المپیک در بزرگسالان را نداشت.
بابت همین یک شجاعت باید به حسن رنگرز و همکارانش آفرین گفت اما آیا فکر می‌کنید تمام این اتفاق بزرگ تنها به یک دلیل رخ داده؟ برای اتفاقی با این وسعت و ابعاد حتماً باید ده‌ها دلیل و امکان کنار هم قرار بگیرند تا نتیجه کسب ۴ مدال در ۶ وزن باشد.
کشتی فرنگی با تیم کامل به پاریس رفت در حالی که تیم آزاد در ۵۷ کیلو سهمیه نگرفت. حالا با دو طلا، یک نقره و یک برنز رهاوردی بی‌نظیر و با ارزش دارد، یک رکورد از حیث کسب مدال که حتی از لندن هم فراتر رفت و کار آزاد را سخت تر کرد.
اما چرا و چطور رنگرز موفق شد؟
وقتی سال قبل و برای حضور در مسابقات جهانی ۲۰۲۳ بلگراد حسن رنگرز جانشین افسانه‌ای به نام محمد بنا شده بود، خیلی‌ها با دیده بدبینی به نتیجه کار او نگاه می‌کردند. در مسابقات جهانی سال قبل تیم کشتی فرنگی ما یک ایراد بزرگ داشت که باعث شد حتی قهرمان جهان و المپیکش یعنی محمدرضا گرایی از تکرار عنوان خود محروم بماند.
در کشتی فرنگی و در همه اوزان، بیشتر امتیازات در خاک رد و بدل می شود. به همین دلیل اتحادیه جهانی قوانین سفت و سختی برای خاک وضع کرده و مربیان در همه دنیا بیشترین اهمیت را به تمرینات خاک می دهند.
اما در بلگراد قهرمانان ما، چه جوانان و چه با تجربه‌ها یکی پس از دیگری به خاطر نادیده گرفتن همین قوانین، فرصت امتیازگیری در خاک را از دست می‌دادند. پارسال فرنگی از خاک امتیاز نگرفت و مدال های زیادی را از دست داد، مثلا محسن نژاد.
طبق قانون کشتی‌گیران باید بعد از سوت داور دست خود را روی پشت حریف بگذارند و اگر کشتی‌گیری سه بار خطا کند، داور رقیب او را از خاک بلند کرده و سرپا می‌دهد. در آن استرس و فشار بالا و ضربان شدید، خیلی طبیعی است که کشتی‌گیر تمرکزش را از دست بدهد و به همین راحتی قهرمانان ما فرصت خاک و امتیازگیری را از دست می‌دادند. برادران گرایی به همین دلیل باختند.
به شهادت آرشیو خبر ورزشی ما در کوران مسابقات و بعد از تکرار این خطا از سوی بیش از دو کشتی‌گیر، همین انتقاد فنی را نوشتیم و شاید هر کس دیگر بود به ما انگ دشمنی و حاشیه سازی می‌زد. یا بعد از برگشت از مسابقات علیه رسانه مصاحبه و کم کاری و ضعف خود را گردن حواشی می‌انداخت!
اما علیرضا دبیر این کار را نکرد. او بلافاصله بعد از مسابقات جهانی به موسسه خبر آمد و گفت که این انتقاد خبر ورزشی را به دست حسن رنگرز داده تا روی کشتی‌گیرانش کار کند.
حسن رنگرز هم بدون موضع‌گیری علیه رسانه و منتقدان و کارشناسان، انتقاد را پذیرفت. روی آن کار کرد و نتیجه‌اش را در المپیک همه دیدیم. این ایراد برطرف شده و قهرمانان ما دیگر حتی یک بار هم مرتکب خطا نشدند.
وقتی یک مربی و رئیس فدراسیون از هر انتقاد و نظر مثبتی که به بهتر شدن کار کشتی‌گیر منتهی می‌شود استقبال کنند، یک مجموعه همدل و متحد شکل می گیرد که حتماً به موفقیت می‌رسد.
این تاریخ سازی را مدیون تلاش کادر فنی، غیرت و همت کشتی‌گیران، مدیریت فدراسیون و دلسوزی همه کارشناسان و دعای مردم هستیم و این میسر نمی‌شد مگر با بزرگ منشی حسن رنگرز که منتقدان را دشمن فرض نکرد.
ممنونیم حسن آقا، خداقوت