به گزارش خبر ورزشی، در بهار سال ۱۳۹۰ وقتی طی یک شب واحد و به فاصله چیزی حدود ۱۰ دقیقه، دو هواپیما وارد فرودگاه امام(ره) شده و دو چهره سرشناس با این پروازها به تهران آمدند، کسی فکر نمی‌کرد آنها تا این حد بتوانند روی ورزش ایران تاثیر بگذارند. یکی از این افراد که آن شب وارد تهران شد، کارلوس کیروش بود. مردی که انصافاً در دوره اول سرمربیگری خود سرمنشا تحولات مثبت فراوانی در فوتبال ایران شد و همراه با او دو بار مقتدرانه به جام‌های جهانی ۲۰۱۴ و ۲۰۱۸ رفتیم ولی با قاطعیت می‌توان گفت نفر دومی که آن شب به ایران آمد حتی از کیروش هم بزرگتر بود. مردی که والیبال ایران را به جایگاهی مافوق تصور رساند.
“خولیو ولاسکو” سرمربی سرشناس و فراموش نشدنی تاریخ والیبال جهان اوایل بهار ۱۳۹۰ دقیقاً همزمان با کارلوس کیروش به ایران آمد و تیم ملی والیبال کشورمان را در فرصتی بسیار زود و باورنکردنی به یکی از مدعیان جهانی تبدیل کرد. با ولاسکو دو بار قهرمان آسیا شدیم و برای نخستین مرتبه به لیگ جهانی والیبال صعود کردیم. ما در لیگ جهانی هم زنگ تفریح نشدیم و آنقدر خوب بودیم که تحسین دنیا را در پی داشتیم اما متاسفانه دوره حضور ولاسکو چندان طولانی نشد چون از اوایل بهمن سال ۱۳۹۲ زمزمه‌هایی مبنی بر خداحافظی او با تیم ملی والیبال و حضورش در کشور خود (آرژانتین) مطرح شده بود. این اتفاق در نهایت هم به وقوع پیوست و ولاسکو ۲۶ بهمن سال ۹۲ با خداحافظی از شاگردانش، از تیم ملی ایران رفت تا حسرت نبودنش برایمان باقی بماند. با قاطعیت می‌توان گفت دوره طلایی ولاسکو پس از گذشت بالغ بر یک دهه هنوز در والیبال ایران تکرار نشده است و او را باید بزرگترین مربی دانست که طی نیم قرن گذشته وارد ورزش کشورمان شده است.