کشتی فرنگی اگرچه زیر مجموعه فدراسیون کشتی بود اما همیشه حکم برادر کوچکتر و غریب را داشت. در تمام دهه‌های نخست حضور ایران در المپیک سهم کشتی فرنگی تنها دو مدال بود، یک برنز محمد پذیرایی در ۱۹۶۰ رم و یک نقره رحیم علی آبادی در ۱۹۷۲ مونیخ…
در تمام طول قرن بیستم کشتی آزاد ۵ قهرمان المپیک تحویل داد و ده‌ها دارنده مدال نقره و برنز، در مسابقات جهانی نیز بیش از ۴۰ مدال طلا به ایران رسید اما سهم کشتی فرنگی تنها یک مدال طلا در ۱۹۶۹ ماردل پلاتا توسط فیروز علیزاده بود. تا اینکه محمد بنا برگشت. حسن رنگرز مدال طلا در پاترا ۲۰۰۲ گرفت و مدال برنز ۲۰۰۳ مسکو اما بنا جای او را به حمید سوریان جوان داد و همه می‌دانیم که نابغه با هفت مدال طلا همه رکوردهای ایران را به نام خود زد.
بزرگترین هدیه محمد بنا به کشتی فرنگی و ورزش ایران خودباوری بود. تا پیش از آن قهرمانان ما به مدال نقره راضی بودند اما محمد بنا به آنها فهماند مدال طلا یعنی چه و پس از آن بود که کشتی فرنگی شکوفا شد و در المپیک ۲۰۱۲ کاری کرد کارستان…
در شش وزن المپیکی ۳ مدال طلا به ایران رسید. تازه مدال طلای سعید عبدولی هم پرید! ۵۰ درصد طلاها برای کشوری غیر از آمریکا و روسیه در هیچ رشته‌ای سابقه نداشت، کشتی آزاد برای سال‌ها به زیر سایه کشتی فرنگی رفت اما همه می‌دانیم که چه شد محمد بنا رفت. نسل جدید آمد، در المپیک قبل محمدرضا گرایی طلا گرفت اما دیگر تکرار خاطره لندن تبدیل به یک رویا شده بود. هیچ کارشناسی حاضر نبود از آرزویش که تکرار آن روزها باشد صحبت کند.
ولی حالا جوانان حسن رنگرز در آستانه تکرار تاریخ هستند. حالا کشتی فرنگی ایران یک طلا با ساروی دارد و در آستانه دو طلای دیگر توسط سعید اسماعیلی و علیرضا مهمدی ایستاده است. اگر این اتفاق بیفتد، با توجه به مدال برنز امین میرزازاده کشتی فرنگی نه فقط در پاریس، لندن را تکرار بلکه قدمی هم از آن جلوتر رفته است.
حالا دیگر لندن ۲۰۱۲ یک رویا یا خاطره دست نیافتنی نیست، تنها ساعاتی به تکرار آن موفقیت باقی مانده است.