خصوصی سازی در فوتبال ایران، اتفاقی غیرقابل بحث است؛ چرا که زیرساخت های خصوصی سازی وجود خارجی ندارند و عملا باشگاه های کوچک را نمی شود با این شرایط اقتصادی اداره کرد، چه رسد به استقلال و پرسپولیس که امروز خصوصی شدن آنها به یک آرزوی محال تبدیل شده…
بورس، بانک، بنگاه های نیمه دولتی و نیمه خصوصی، عابر بانک های مقطعی و شکست خورده و… هیچ کدام نتوانسته اند پرسپولیس و استقلال را به فضیلت خصوصی سازی حتی نزدیک کنند!
سرمایه گذاران داخلی چه وابسته به دولت یا متعلق به بخش خصوصی، هیچ کدام نمی دانند در این چرخه معیوب، باید چگونه فعالیت خود را ادامه بدهند. آنها امید چندانی به تبلیغات محیطی ندارند. از حق پخش تلویزیونی، خیر نمی بینند. به بلیت فروشی در ورزشگاه ها طبیعتا نمی توانند اتکا کنند و متقابلا، باید هر فصل صدها میلیارد برای این باشگاه هزینه کنند. فوتبالی که به هزینه تبدیل شده و درآمدِ اثربخش ندارد، طبیعی است که خریدار و سرمایه گذار درجه یک هم پیدا نمی کند.
هر کدام از خریداران با یک تحقیق ساده درباره فوتبال ایران به این نتیجه می رسند که سرمایه گذاری در این مجموعه، نوعی دیوانگی است؛ در نتیجه با یک نگاه عاقلانه قید این همکاری را می زنند و به همان فعالیت های اقتصادی محدود می پردازند. باید پذیرفت که سرمایه گذار پیش از بحث عاشقی در فوتبال، به بازگشت سرمایه و سودآوری می اندیشد؛ وقتی در این فوتبال خبری از این حرف ها نیست چرا باید توقع همکاری از آنها داشت؟
امروز کار به جایی رسیده که حتی بانک های دولتی هم استقلال و پرسپولیس را نمی خواهند و به همین ترتیب، باشگاه هایی به مراتب کوچک تر و کم هزینه تر هم با همین دغدغه مواجه هستند. دروغ چرا؛ همه ما وقتی خیلی کوچک بودیم در هفته های نامه های آن زمان می خواندیم استقلال و پرسپولیس به زودی خصوصی می شوند. از آن زمان، بیش از ۳۰ سال گذشته و همچنان هیچ خبری در این زمینه نیست. مدیران زیادی در این باره وعده داده اند، اما امروز از آنها هم هیچ اثری در ورزش کشور نیست…
بیشتر بخوانید: چرا باشگاه پرسپولیس فروش نرفت؟/ سرخابی‌های پایتخت به لیگ نخبگان آسیا نمی‌رسند!