روزبه چشمی در سال‌های اخیر همیشه بعد از سید حسین حسینی کاپیتان دوم استقلال بوده و البته که به خاطر پست بازیش در زمین در طول ۹۰ دقیقه بیشتر از حسینی نقش کاپیتان را بازی می‌کند.
چشمی که مثل حسینی ملی‌پوش ایران در جام جهانی و جام ملت‌های آسیا بود، در این فصل و در ۲۴ بازی قبلی به خاطر حضور کامل حسینی هرگز موفق به بستن بازوبند کاپیتانی نشده بود.
وقتی کاپیتان اول استقلال به خاطر حواشی بعد از بازی با آلومینیوم در اراک یک جلسه محروم و بازی مقابل تراکتور را از دست داد، مشخص بود که در این مسابقه حساس چشمی وظیفه سنگین‌تری دارد.
او حالا به عنوان کاپیتان اول در یک بازی بزرگ و سرنوشت ساز برای صدرنشین باید حواسش به دروازه‌بان جوان تیم هم می‌بود، خالد آبادی که برای اولین بار در این فصل فرصت بازی پیدا کرد.
در فوتبال مدافعان وقتی خیالشان از دروازه‌بان راحت باشد، راحت‌تر بازی می‌کنند. به عبارت عامیانه اگر مدافعان به دروازه‌بان تیمشان اعتماد داشته باشند، قدرت ریسک بالاتری دارند و راحت‌تر در بازی‌سازی شرکت می‌کنند برای گلزنی جلو می‌روند و نگرانی از بابت اشتباهات احتمالی ندارند.
اما وقتی یک دروازه‌بان جوان و کم تجربه پشت سرشان باشد، ناخودآگاه احتیاط بیشتری در بازی دارند و همین موضوع کار روزبه چشمی را سخت‌تر کرده بود. به خصوص که او به عنوان کاپیتان باید به دروازه‌بان جوان تیمش که برای اولین بار در این فصل بازی می‌کرد، روحیه و اعتماد به نفس هم می‌داد.
چشمی در این مسابقه به خوبی از عهده وظایف کاپیتانی برآمد. اگرچه در لحظاتی مجبور می‌شد بیشتر از فریاد و قدرت گلویش تا توان ساق‌ها و هوش رهبری خود استفاده کند!
بیشتر بخوانید: در بازی تراکتور – استقلال همه ضرر کردند؛ به جز رقیب سرسخت حسین حسینی!