به ســـال نو همـــه دارند شــر و شور به دیـــدار عـزیزان گشته مســــــرور
به جز ســــالی که آغازش محـــــّـرم همه دلهـــــا غمیـــن و زار و رنجور
محـرم چون رسد جانها پر از غــــم به هرجا می روی اشک است و ماتـم
حسیـن را تو ســـلامی می کن از دور کـه تا خشنـــود گردد از تـو خاتـــــم
نگــر چون محتشم محشـــر به پا کرد ز نوحه گفت و باز یــــــاد از عزا کرد
بگفتـــــا گشتـــه عالـــَـم غرق ماتـم ز ظلــــمی کو به آل مصطفـــــا کرد
قیـــــام او قیـــــامی مــــردمی بــود تقـــــابل بین حق و کــــژ دمی بـــود
عدو میگفت که یا بیـعت و یا مرگ از این رو انتخــــابش دومـی بـــــــود
که مرگ است گربه خواری تن سپاری حیات است گر به عـزت روی آری
حقیــــقت با رذیـــلت جمـــــع نتوان تــو باید شــــکر این نعمت گـزاری
حسیـــــن ســــردار خیل پاکبـــــانان که جـان تقدیم کرد بر جان جــــانان
چو دید دشمــن ندارد منطـــق و عقل به بذل جــــان سیه کرد روی آنــان
عجیب است او نه خود جانش فدا کرد که اهـل بیت و یاران بین چه هــا کـرد
همــــه در راه حق جانهــا به کف شد بکـــردندآنچه اصحــــاب وفـا کـرد
حسیـــن و فکر او امری جهــانی است مـرامش بس بزرگ و جاودانی است
کجـــــا نابود گــــردد فکــــــر بــرتر چنیـــن فکری بلنــد و آسمانی است
حسیــــن میگفت ای مـردم کجایید چرا ظــــالم به ظلمش میستــــایید
اگــر خواهیــد سعادت در دو عـالم حمـــــایت از طـریـق حق نمـــــایید
حسیــــن، رمزی برای زنده مـــاندن کتاب حـق را به اعــلا وجه خـواندن
اگــــر راه حسیـــن را بــرگـــــزینی به سـوی جنت المأوی است رانـدن
حسیـن مخصوص شیعه نیست ای دل کنـــد بهر خـــــلایق رفع مشــــکل
اگر خواهی حسینی باشی ای دوست مکــــن تو پیـــــروی از امر باطـــل
مراسم بهـــر او نیک است و مطلـوب عــزادارش به غایت هست محبوب
اگــر با معـــــرفت ره پوی اویــــی «رضــا» نامت به نیکی گشته مکتوب