امیر قلعه نویی از جمله مربیانی است که طی سالها حضور در لیگ و تیم ملی آنقدر پخته و آب دیده شده که بداند لب خط همه دوربینها متوجه او هستند. پس نباید کاری کند که همه ببینند و به ضرر تیمش شود. اما همین آدم باتجربه و میدان دیده در جام ملتهای آسیا بارها عصبانی شد و همه خیلی راحت و زود فهمیدند دلیل عصبانیت او چه بوده است. قلعه نویی در جام ملتها بر سر مدافعان تا میتوانست فریاد کشید و البته که همین خط دفاعی نیز در نهایت کار دست ما داد.
انتظار میرفت بعد از جام ملتها امیر فکری به حال این پاشنه آشیل تیمش کند اما او که در جام ملتها معمولاً در دقایق آخر عصبانی میشد و داد میزد، حالا در همان ۱۵ دقیقه اول بازی از دست مدافعانش کلافه و بر سر آنها داد و بیداد میکند! البته که برابر ازبکستان کاملاً حق با امیر بود. در ۱۵ دقیقه اول تمام حملات حریف از سمت چپ ازبکستان و سمت راست دفاع ما بود و در حالی که باید صالح حردانی در تک تک لحظات مسابقه دیده میشد، طی ۱۵ دقیقه اول حتی یک بار هم او را ندیدیم!
حردانی نه در حمله توانست به جهانبخش کمک و او را حمایت کند و نه در دفاع توانست جای خود را پر کند. در دقیقه ۱۵ برای اولین بار او یک دوئل تک به تک را برد و در تمام ثانیههای قبلی فشار روی شجاع و کنعانی برای پر کردن جای خالی او بود. چرا باید یک مدافع به حمله اضافه شود، در حالی که کارایی در حمله ندارد؟ چرا نباید سر جای خود بایستد تا حداقل جایش خالی نماند؟ به نظر میرسد برای این شیوه انتخابی مربیان تیم ملی – که مدافعان کناری باید در حمله مشارکت داشته باشند – صالح حردانی گزینه مطلوبی نیست، یا حداقل اینکه در این آزمایش نمره قبولی نگرفت.
و اینکه وقتی برابر ازبکستان در خانه و با حمایت هوادار حال و روز ما این است، در مراحل بعد مقابل بزرگان قاره چه خواهیم کرد؟