یکی دیگر از بازی‌های تیم ملی را در دوران جدید تماشا کردیم؛ این بار حریف ما، ازبکستان بود. همان تیمی که در تاشکند هم از ایران مساوی گرفت. بازی‌هایمان مقابل ازبکستان که حریف ترسناکی برای ایران نبود، این روزها سخت شده است. اگرچه با همین تیم فعلی، بارها تا آستانه گشودن دروازه حریف پیش رفتیم و فرصت پیروزی قاطعانه داشتیم.
در هر حال ازبک‌ها را در ورزشگاه آزادی نبردیم که نبردیم اما اگر به خاطر قطعی شدن صعود تیم ملی از این مرحله، این بازی را به چشم مسابقه تدارکاتی ببینیم، می‌توانیم خودمان را قانع کنیم که اتفاق فاجعه‌باری رخ نداده است! حداقلش این است که کادرفنی، دوباره می‌تواند روی نقاط ضعف تیم کار کند و ایرادها را پیدا و معایب فنی را رفع کند. دلیل این‌که موقعیت‌های گل تیم ما هدر می‌رود چیست؟ سردرگمی ملی‌پوشان در فرآیند بازی‌سازی از کجا ناشی می‌شود؟ لو رفتن توپ‌ها در پاس سوم، به چه دلیل است؟
همه این موارد را می‌شود سر فرصت بررسی کرد اما نکته‌ای که به چشم می‌خورد تعریف و تمجید بحث‌برانگیز از تیم‌هایی است که به مصاف ایران می‌آورند. ماجرایی که در تیم ملی فعلی مرسوم شده و نمی‌دانیم تعاریف آن‌چنانی از اضلاع درجه ۲ و ۳ فوتبال آسیا، چه دردی از ما دوا می‌کند؟ این‌که مدام پیشرفت فوتبال هنگکنگ را به مردم یادآوری می‌کنیم به چه دلیل است؟ این‌که دم به ساعت از پیشرفت سرسام‌آور ازبکستان سخن می‌گوییم به چه کارمان می‌آید؟!
ظاهرا این روزها علاقه‌مند شده‌ایم به جای نقد تیم ملی خودمان، از ترفیع و ترقی حریفانی مانند هنگکنگ، ترکمنستان و ازبکستان حرف بزنیم اما ایران، همان تیمی است که با این کادرفنی در جام ملت‌های آسیا، ژاپن را شکست داد. لیاقت تیم ملی ما فراتر از این تعاریف غلوآمیز از حریفانی است که مقابل ایران، هیچ حرفی و حقی ندارند. این تعریف و تمجیدها بیشتر از آن که دست بالا را در اختیار حریفان بگذارد، حقارت را به جان ما می‌اندازد. بدون این‌که متوجه شدیم بار معنایی این واژه‌ها چیست، هر حرفی را بر زبان نیاوریم و فقط به فکر روزهای سختی باشیم که فرا می‌رسند و حریفان و تیم‌هایی که به مراتب از ازبکستان بهتر هستند.
از آمار تیم ملی ایران مقابل ازبکستان در همین ۱۰، ۱۲ سال گذشته که اطلاع دارید؟ اگر نه، لطفا در ویکیپدیا سرچ کنید…
بیشتر بخوانید: ایران چطور در گروه مرگ انتخابی جام جهانی ۲۰۲۶ قرار می‌گیرد؟/ بررسی سخت‌ترین و آسان‌ترین قرعه برای قلعه‌نویی