خبر فرهنگی هنری : روایت محرم در کتاب فتح خون شهید آوینی

کتاب فتح خون نوشتهٔ سیدمرتضی آوینی است که انتشارات واحه این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. احتمالاً فتح خون در ماه محرم و سال ۱۳۶۶ نوشته شد‌ و روایت محرم نیز نام گرفت. در این کتاب نویسنده با نثری شاعرانه به روایت رخدادهای ماه محرم پرداخته است.

کتاب فتح خون در ۱۰ بخش نوشته شده است و مرتضی آوینی، با نثر ویژهٔ خود که شاعرانه، نرم و عارفانه است، مطالب‌اش را از زبان یک «راوی» روایت می‌کند.

او در این روایت تاریخی-ادبی، به مواردی همچون «ماجراهایِ پس از شهادت امام حسن مجتبی (ع)»، «غروب تاسوعا» و «اعمالِ حُرّ بن یزید ریاحی» پرداخته است.

حال سوال اینجاست که خواندن کتاب فتح خون را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب را به دوستداران وقایع ماه محرم در زمان امام حسین (ع) و علاقه‌مندان به کتاب‌های مذهبی پیشنهاد می‌کنیم.

سید مرتضی آوینی (کامران) در تاریخ ۲۱ شهریور ۱۳۲۶ در شهر ری به دنیا آمد. او کارگردان فیلم مستند و روزنامه‌نگار حوزهٔ فرهنگی بود.‌لذا بسیاری از دیدگاه‌های مرتضی آوینی را می‌توانیم در آثار او شاهد باشیم. برای نمونه او با ممنوعیت ورود ماهواره و ویدئو به ایران مخالف بود؛ وطن‌دوست و دین‌داری بود که باور داشت شاهنامه فردوسی با دین اسلام در ایران منافاتی ندارد؛ او به سینما علاقه‌مند بود و در این زمینه فعالیت می‌کرد. مجموعه فیلم‌های مستند تلویزیونیِ او دربارهٔ جنگ ایران و عراق با نام روایت فتح بسیار شناخته شده‌ است. او در جنگ ایران و عراق شرکت کرد.

در بخش‌هایی از کتاب فتح خون آمده است:

«راوی: آماده باشید که وقت رفتن است.

عقل می‌گوید بمان و عشق می‌گوید برو… و این هر دو، عقل و عشق را، خداوند آفریده است تا وجود انسان در حیرت میان عقل و عشق معنا شود.

در روز هشتم ذی‌الحجه، یوم‌التّرویه، امام حسین (ع) آگاه شد که عمرو بن سعید بن عاص با سپاهی انبوه به مکه وارد شده است تا او را مخفیانه دستگیر کنند و به شام برند واگرنه… حرمت حرم امن را با خون او بشکنند.

آنان که رو به سوی قبلۀ خویش نماز می‌گزارند، معنای حرمت حرم امن را چه می‌دانند؟ کعبۀ آنان که در مکه نیست تا حرمت حرم مکه را پاس دارند؛ کعبۀ آنان قصر سبزی است در دمشق که چشم را خیره می‌کند. آن‌جا بهشتی است که در زمین ساخته‌اند تا آنان را از بهشت آسمانی کفایت کند… و از آن‌جا شیطان بر قلمرو گناه حکم می‌راند، بر گم‌گشتگان برهوتِ وهم، بر خیال‌پرستانی که در جوار بهشت لایتناهای رضوان حق، سر به آخور غرایز حیوانی و دل به مَرغ‌زارهای سبزنمای حیات دنیا خوش داشته‌اند، حال آن‌که این‌همه، سرابی است که از انعکاس نور در کویر مردۀ دل‌های قاسیه پیدا آمده است.

کعبه قبلۀ احرار است، رستگان از بندگی غیر؛ اما اینان بت خویشتن را می‌پرستند. امام برای اعمال حج احرام بسته است ولکن اینان احرام بسته‌اند تا شمشیرهای آختۀ خویش را از چشم‌ها پنهان دارند… شکستن حرمت حرم خدا برای آنان که کعبه را نمی‌شناسند چندان عظیم نمی‌نماید و اگر با آنان بگویی که امام حسین (ع) برای پرهیز از این فاجعه مکه را ترک گفته است در شگفت خواهند آمد… اما آن که می‌داند حرم خدا نقطۀ پیوند زمین و آسمان است، درمی‌یابد که شکستن حرمت حرم آن‌همه عظیم است که چیزی را با آن قیاس نمی‌توان کرد.»